Moe
Moe was ik.
Ja, dat avontuurlijke leven kan natuurlijk ook een keerzijde hebben.
Hoe dankbaar ik ook ben voor hoe “makkelijk” ik onderdak vond in mijn geliefde regio in Frankrijk, hoe vreemden mij hun huis en huisdieren toevertrouwden, hoe welkom ik me voelde, hoe vreemden vrienden werden, ik werd er moe van.
Telkens opnieuw mijn spullen in- en uitpakken, gezeul, elke keer wennen aan een nieuwe omgeving en de weg kwijt zijn in de keuken. Ik had toch echt die zeef ergens gezien??? Oh nee, dat was in dat andere huis… Leven vanuit mijn sporttas en kofferbak maakte me moe.
Ik was aan iets anders toe.
Een thuisbasis en rust. Maar hoe dan? Er zat een paar weken Nederland aan te komen en daarna had ik weer onderdak in Frankrijk nodig. Maar ik was regelmoe. En ergens voelde ik ook dat ik mijn agenda vrij wilde houden. Ik “wist” dat wanneer ik weer een (huisdier)oppasperiode van een paar weken zou toezeggen ik de mogelijkheid tot iets anders, iets beters en fijners zou blokkeren.
En dus wachtte ik.
En dat werd best spannend kan ik je zeggen! Eind mei zou ik naar Nederland gaan en half juli weer naar Frankrijk komen. Ik had nog een week of twee in Frankrijk, mocht ik nog ergens persoonlijk kennis willen maken.
En toen kwam die oproep langs.
Snel even gescand, las ik dit echt? Google maps erbij, net niet helemaal een dorpje waar ik blij van werd, maar tenminste wel in de buurt van bekenden en in de prachtige regio Corbières! Een oppashuis voor langere tijd en alleen de zorg voor een kat?? Ja, ik las het goed en werd meteen enthousiast. Dit was haast te perfect en dat is hoe ik mijn berichtje aan de schrijfster van de oproep begon.
Een spannende week volgde, waarin ik niks hoorde… Toen het verzoek tot een online ontmoeting en later eentje bij haar thuis. Wat een leuk mens en wat een fijn huis (en ja, de kat is ook leuk ;-))! Toen ik haar vroeg hoe haar “selectieprocedure” verliep, reageerde ze enthousiast: “Well, you’re my favorite!” Yes, dit ging goed komen en even later was het geregeld.
Ik kon naar Nederland met het vooruitzicht op een vast onderkomen voor langere tijd.
Wat een opluchting en wat keek ik hiernaar uit!
Na een drukke zomer waarin ik relatief veel gewerkt heb, is er nu een tijd van reflectie en persoonlijke ontwikkeling aangebroken. Gelukkig is mijn batterij weer opgeladen en voel ik de inspiratie weer ontstaan. Dus wie weet schrijf ik volgende week wel weer iets! Bij mij weet je dat maar nooit…
Wat ik in ieder geval wel weet is dat hoe meer ik naar mijn gevoel luister en daarop vertrouw, hoe fijner mijn leven wordt. It’s a work in progress, maar de puzzelstukjes beginnen op hun plek te vallen. En dat is een lekker gevoel.
Hoe werkt dit bij jou?
#onlineondernemen #virtualventure #technischva #levenopgevoel
